ESKİ den kendime YENİ dünyalar yaratırdım.hiç ESKİ meyeceğini sandığım YENİ dünyalar....içlerini UMUT la doldururdum, ESKİ meyip YENİ kalsınlar diye.....arada bir canım sıkıldıkça YENİ dünyalarımı gezmeye giderdim...Oraya varınca UMUT larım karşılardı beni ……nerede kaldın, hani bizim HAYALLER imiz, onları getirmedin mi diye heyecanla sorarlardı… o yüzden benim gelişimi iple çekiyorlardı, …..elbette elim boş gitmiyordum, onlara vermek için HAYALLER im vardı ……… hepsi çocukça ve masumane….zaten yarattığım YENİ dünyaların hepsi öyle değil miydi ? yaratılmayı bekleyen YENİ dünyalarımın UMUT la olan karşılaşması , ilk görüşte AŞK a düşmüş SEVGİLİ lerin karşılaşması gibiydi….olabildiğince MASUM , ÇOCUKÇA ve GÜZEL…..tıpkı YARATICININ YARATACAĞI şeye duyduğu AŞK gibi…..ama TANRI dan tek farkım yarattıktan sonra AŞIK olmaktı….o ise önce AŞIK olup sonra yaratıyordu…bende TANRI gibiydim…Yarattığım YENİ dünyalara AŞIK olan…..ve onları HOŞ GÖREN …..bu yüzden UMUT larım ve HAYALLER imin vuslatlarını sona erdirmeliydim….UMUT zemininde HAYALLERİMİ VAR etmeliydim…….

Gel ZAMAN git ZAMAN yine bir gün Yollara düştüm….YENİ dünyalarımı ziyaret etmek ve onlara YENİ HAYALLER VE UMUTLAR verebilmek için…..AZ gittim UZ gittim, ÇOK gittim….dere tepe düz gidemedim…hepsi engebeliydi yollarımın , tabiî ki ya neden akıl edemedim ? tepe hiç düz olurmuydu ? ova ve vadiler düzdü…oralardan da geçtim…ama hala YUVA ma varamamıştım……inatla ve hırsla yoluma devam ettim…yürüdüm,yürüdüm, yürüdüm, ama hala uçsuz bucaksız boşluk vardı….artık iyice yorulmuştum, susuzluğum had safhaya çıktı….SU bulmalıydım….SUSUZLUĞUMU normal içme suyu ile gideremezdim…..benim YENİ dünyalarımda şelaleler akarsular vardı….oraya gidip o sulardan kana kana içmeliydim…..bu yüzden amacımdan sapmadan yürümeye devam ettim…..YENİ dünyalarım buralarda bir yerde olmalıydı…….burada olmalılardı, çünkü onları ben yaratmıştım….yoksa onları nereye inşa ettiğimi hatırlamıyor muyum ?
YOL-culuğum yapayalnız bir şekilde devam ediyordu…YOL-da karşıma hiç kimse çıkmadı…..ve artık yorgun düşmüştüm…..bir yerlerde oturup dinlenmeliydim…oturmak için eğildim ..ama ! ama ! ama ! oturacak yer yok….YER nereye gitti…..lanet olsun düşüyorum, her tarafım boşluk, boşluğa doğru düşüyorum…..hayır olamaz, ben YENİ dünyalarıma gitmeliyim….UMUT larım var orada…hayır düşüyorum……….ama düşmemeliyim….hemen cebimdeki UMUT larımı devreye soktum..ve kendimi düşmekten alıkoydum…aslında sadece düşmeyi erteledim… beklide hala düşüyorum derinlik çok yoğun olabilir…..ama olsun UMUT larım onu engeller…….
Neyse ki boşluktan kurtulmuştum….bir yer HAYAL ettim ve oturdum….dinlendim…ve tekrar YOL a koyuldum…..yürüdüm, yürüdüm, ve nihayet nihayet UFUK ta YENİ dünyalarımı gördüm….ve hızla heyecanla koşmaya başladım……onlar oradaydı…..onları görmüştüm…….bir tuhaflık vardı…..ŞÜPHELENDİM…..ben ne kadar hızlı koşarsam onlarda benden o kadar hızlı uzaklaşıyordu……ama böyle olmamalıydı…..BEN den neden kaçıyorlardı ki ? BEN onlara ne yapmıştım ? onları büyük bir SEVGİ ve AŞK la yarattım….karşılığı bu mu olmalıydı ? bunları düşünürken, aynı anda UMUT larımın da azaldığını gördüm…….UMUT larım bitiyor tükeniyor…..